Nowy sezon wystartował ze sporą ilością nowości. Widz może przebierać w każdym gatunku kinematograficznym – od komediowego sci-fi, przez gangsterskie dramaty, po sensacyjne tytuły z kobietą w roli głównej. Choć taka różnorodność swe plusy posiada, należy oddzielić plew od ziarna.
Zacznijmy może od kitów tego roku. Stacja CW jest kojarzona z serialami, które swą tematyką kłaniają się w stronę nastolatków. Dwa nowe rzekome przeboje – „Hellcats” oraz „Nikita” nie odbiegają od powyższego konwenansu telewizyjnego stacji. Nie znajdziemy w owych produkcjach przemyślanie rozrysowanych charakterów, mocnych zwrotów akcji czy dialogów epatujących parenezami. „Nikita” lekko opiera się na filmowej wersji Luca Bessona, lecz to nie ratuje jej przed przeciętnością. I choć jest to twór, na który można ewentualnie zerkać przy porannym jedzeniu płatków śniadaniowych, to druga nowość „Hellcats” nawet na takie liche pochwały nie zasługuje.
Również moja ulubiona stacja NBC dostanie po łapach. Klapa w postaci „Undercovers” jest podwójnie bolesna, ponieważ za produkcją częściowo stoi J.J Abrams, który zaskarbił kudosy u mnie świetnym „Lostem”. Jednak przygody miłosnej pary agentów CIA są najzwyklej na świecie nijakie i nieskłamaną lekkością odpychają od telewizora. Szkoda.
Zakładam, że o serialowej fuszerce mało kto chce czytać, także czas zająć się miłymi niespodziankami roku. HBO wystartowało z „Boardwalk Empire” z odpowiednim impetem – a dokładniej z najdroższym pilotem w historii TV. Pieniądze pochłonęły artefakty, ustrój lat 20-tych oraz gaże za takie gwiazdy jak Buscemi. Było warto? Było, gdyż trzy dotychczasowe odcinki zgromadziły ponad 3 milionową widownię, co musiało odbić się implikacją w postaci zapowiedzianego drugiego sezonu.
Pod względem ilości rozpoczętych seriali w tym sezonie, CBS nie ma sobie równych. Kontrowersyjny „Shit My Dad Says” (z oczywistych powodów…) nie zdobył uznania wśród krytyków. Kostyczny i pełen despektu ojciec (w tej roli William Shatner) przygarnia bezrobotnego syna. Ich relacja w ciągu ostatnich lat mocno podupadła, więc współlokatorstwo staje się kłopotliwe, co oczywiście prowadzi do komediowych sytuacji (tak, mamy do czynienia z laugh track). Osobiście produkcja mi przypadła do gustu i sugerowałbym nie skreślać jej z listy potencjalnych tytułów do oglądania (oglądalność jest na poziomie).
Jeżeli przy sitcomach jesteśmy, należy wspomnieć o „Mike and Molly”. To już trzecie dzieło od Chucka Lorry’ego (poprzednie: Two and a Half Men, The Big Bang Thoery) i choć po pilocie bardziej zniesmaczyło aniżeli rozśmieszyło, 
tak po trzech epizodach czuć znaczną poprawę. Pod względem ratingów jest bardzo dobrze, więc z chęcią wypatruję 2 serii.
Trzecim serialem pasującym do kategorii „śmiech z puszki” jest „Better with You”. Duchowo przypomina mi „Friends” oraz „How I Met Your Mother” i być może to spowodowało moje uwielbienie do tego telewizyjnego wytworu. Oglądamy perypetie trzech kontrastowo różnych par, które trwają kolejno 7 miesięcy, 9 lat, 30 lat. Na (przynajmniej moje) nieszczęście serial się nie przyjął i z odcinka na odcinek traci widzów. Jest mała szansa na drugi sezon.
Oczywiście nie zabrakło modnych ostatnio remake’ów. Tym razem ofiarą tego trendy padło „Hawaii Five-O”, amerykański serial sensacyjny z motywem „dwóch policjantów-kolegów prowadzi śledztwa”. W roli dwóch przyjaciół z bronią grają Alex O’Loughlin oraz Scott Caan. Budżet jest imponujący, czego następstwem są oczywiście znakomite efekty specjalne (jak na standardy telewizyjne), a uroki hawajskiego życia dopełniają obraz. Lecz nie myślcie, że wybuchy oraz akcja nabierająca tempa od pierwszych minut idą w parze z dobrym scenariuszem. Co to, to nie. Niestety, ale rozwiązanie większości spraw policyjnych przebiega przewidywanie i dzieli je cienka linia od tych z serii CSI. Lecz reżyseria pościgów, przekomarzanki między policjantami oraz główny wątek (zemsta za śmierć ojca) ratuje ten remake przed bolesną krytyką.
Stacja ABC postanowiła nie być gorsza i swój kryminał też wyprodukowała. Mowa o „Detroit 1-8-7”, w którym fikcyjni dokumentarzyści obserwują pracę wydziału policyjnego. Brudny wizerunek tytułowego miasta, realizm problemów tamtejszych gliniarzy sprawia, iż serial jest warty poświęcenia naszego czasu. Przeszkodą dla weteranów może być fakt, że „Detroit 1-8-7” zawiera mało innowacyjnych patentów, także co jakiś czas widza uderza istne „deja vu”.
Jeżeli więc chcecie coś świeżego i orzeźwiającego, „No Ordinary Family” jest w sam raz dla Was. Oto mamy przed sobą rodzinkę, która w celu odpoczynku od codziennych spraw wylatuje za ocean. Niestety przydarza im się wypadek i pasażerowie z hukiem wpadają w tajemniczą rzekę. Szczęście w nieszczęściu nikt nie ginie, a wszyscy jakimś cudem wracają do domu pełni zdrowia. Dopiero kilka dni później każda postać odkrywa w sobie przeróżne moce. W ten sposób uczynny tatuś, głowa rodziny od teraz może skakać kilkanaście kilometrów wzwyż, zbuntowana córka czytać innych myśli, przyjazna żonka przebiegać kilometr w 6 sekund, oraz rozbrykany synek władać inteligencją lepiej od niejednego uznanego geniusza. Naturalnie od tego momentu, dosłownie wszystko odwraca się do góry nogami…
„The Event” od NBC to chyba jedna z najbardziej obiecujących nowości. Twórcy zapowiadając godnego następcę „Losta” (który to już raz? Kończ waść, wstydu oszczędź) narazili się na bardzo wysokie oczekiwania. I tu niespodzianka – pilot pozytywnie nastroił widzów i z każdym epizodem zbiera nowych fanów. Porównania do przygód rozbitków na tajemniczej wyspie okazały się zbyteczne, gdyż „The Event” potrafi się obronić sam. Obawiać się można ratingów, które miarowo opadają, lecz biorąc pod uwagę niższe standardy NBC, nie widzę potrzeby rychłej bojaźni.
Czy czegoś nie brakuje w tym kolażu stacji? Tak, rozchodzi się o FOX, które lekko wycofało się w cień w tym sezonie. A premiery, na które włodarze stacji się zgodzili, w większości okazały się niewypałami. „Lone Star” choć niezłe, prędko został zdjęte z powodu kiepskiej oglądalności. Ten sam los prawdopodobnie spotka „The Good Guys”. Jedyną produkcją, która właśnie dostała pełny sezon, jest „Raising Hope” – komedia opowiadająca o samotnym ojcu próbującym zmierzyć się z problemami dotyczącymi wychowywania dziecka, tytułowej rosnącej nadziei.
Dobrą nowiną jest fakt, iż zostało jeszcze trochę premier, które dopiero czekają na swą kolej. Należy wspomnieć o „Mr. Sunshine” (o zdesperowanym bohaterze przeżywającym kryzys wieku średniego), The Cape (wrobiony w intrygę były policjant postanawia zostać superbohaterem), „Friends with Benefits” (dwójka przyjaciół postanawia 
przenieść swoją przyjaźń na ‚kolejny poziom’…), Happy Endings (dwójka zaręczonych postanawia rozejść się w dniu ich ślubu zmuszając przyjaciół do wyboru danej strony), tudzież „Walking Dead” (inwazja zombie kontra ludzkość).
Jestem pewien, że po przeczytaniu tego artykułu wpadł Tobie w oko dany serial. Oczywiście nie zabrakło felernych „dzieł” o których trzeba szybko zapomnieć, lecz po dokładnym przeanalizowaniu premier można dojść do wniosku, iż wielkimi krokami nadszedł świetny sezon telewizyjny, który zapewni nam godziny wybornej rozrywki.
Uznany reżyser, Jerzy Skolimowski pokazał swój najnowszy film w kinie Muza, w Poznaniu. Seans był tylko jeden i to za zamkniętymi drzwiami. Dlaczego to stolica Wielkopolski dostąpiła zaszczytu wyświetlenia „Essential Killing” jako pierwsza? „Jako młodzieniec brałem udział w konkursie poetyckim w Kórniku. Pamiętam, że pierwsze miejsce zajął wówczas Stanisław Grochowiak, drugie – Ernest Bryll. Ja byłem trzeci. ” – wytłumaczył Skolimowski swoją decyzję. Drugim powodem jest rola reżysera jako ambasadora w wyścigu Poznania do zdobycia tytułu Europejskiej Stolicy Kultury 2016. Film opowiada historię Mohammeda, zabójcę trzech amerykańskich żołnierzy podczas wojny w Afganistanie. Choć za swój zły uczynek zostaje złapany i przeniesiony do tajnej bazy, udaje mu się z niej uciec. Od teraz rozpoczyna się pościg…
eńcami? 
Filmidło 