Wpis 2 – Rockwell z Rockwellem

Moon

Samotność… Jest to uczucie bardzo nieprzewidywalne. Dla niektórych bycie samemu służy, innym zupełnie odwrotnie. Sam Bell – praktycznie jedyny aktor filmu – przez trzy lata przebywał w stacji, w Kosmosie. Celem tego „przystanku” było zdobywanie bardzo cennego gazu – Helu3. Gdy jego czas pobytu powoli dobiegał końca – wydarzył się dziwny przypadek. Po uderzeniu swoim statkiem o skałę, Sam budzi się na stole, w swojej stacji. Towarzyszy mu jednak ktoś jeszcze… Sam Bell! Okazuje się, iż zamiennikiem Sama jest jego własny klon. I tu się zaczyna robić ciekawie. Czyżby Bell po takim czasie samotności oszalał? A może ktoś jeszcze jest w to wszystko zamieszany?

Dlaczego warto obejrzeć „Moon”? Bo 2009 rok nie obfitował w dużo dobrych obrazów z gatunku sci-fi (District 9 to trochę mało). Bo to film „inny”. Działający na wyobraźnię. Każdy widz zinterpretuje go tak jak zechce i chyba właśnie to czyni go tak wyjątkowym. Wolność w rozumowaniu wydarzeń i dialogów jest coraz rzadziej spotykana w (tym bardziej współczesnym) kinie.
Kolejnym argumentem „za” obejrzeniem „Księżyca” jest Sam Rockwell. Zresztą ten film był tworzony z myślą o tym aktorze i to widać w kazdej sekundzie jego udziału w „Moon”. Rockwell sprawdza się wyśmienicie a jego momenty m.in rozpaczy wyglądają przekonywująco.
Na osobny akapit zasługuje muzyka. Soundtrack został skomponowany przez Clinta Mansella (to ten człowiek stworzył OST do Requiem dla Snu) i po prostu genialnie komponuje się w gustowne i sugestywne ujęcia reżysera (Duncan Jones – praktycznie debiutant).
Komu mogę polecić ten film? Komukolwiek. Nie gwarantuję, że każdemu się spodoba. Ale warto spróbować i przekonać się – może i Ty odkryjesz w sobie pociąg do takich klimatów?